اگهان احساس سبکی می‌کنم. انگار چیزی را جا گذاشته‌ام. یک آلارم در ذهنم روشن می‌شود و اندکی بعد جایش را به آسودگی خیال می‌دهد. هنوز هم گاهی وقتی بیرون می‌روم، دنبال روسری‌ام می‌گردم.

روستا در طی همین دوسال کوتاه کلی رونق گرفته خانه‌های روستایی را دوباره کاه‌گل تازه کردند. خرابه‌‌ها را تعمیر کردند چشمه‌های روستا دوباره پر آب شده. انگار نکبتی، سیاهی و ماتمی که سال‌ها روی ایران را گرفته بود رفته، حتی نور آفتاب درخشان‌تر به نظر می‌رسد.

من استاد دانشگاهم. چند سالی از آزادی‌مون می‌گذره. دانشگاه‌ها تغییر کردن. سیستم آموزشی هم عوض شده. امروز اولین کلاسمه، کلاس ادبیات معاصر انگلیس دارم.

ردای آزادیه. همه چی سر جای خودشه. همه آدما هم سر جای خودشونن. ما شیرینی‌فروشی داریم.

آقا فردای آزادی من همه‌ش منتظر می‌مونم‌ یه مشروب‌فروشی بزنن و برم مثل بچه آدم همه مشروبا رو بذارم جلوم و از همه‌شون بخورم و ببینم چه مزه‌ای دارن این لعنتیا.

امروز اولین روز کاری من است در مدرسه‌ نوین. مدرسه‌ای خلاقیت‌محور با جدیدترین شیوه‌های آموزشی. این مدرسه و کانون فرهنگی، برای کودکان محیطی شاد و مفرح فراهم کرده است.

از خواب پا شدم، همدم من مخمل صبح‌ها مرا ساعت ۶:۳۰ از خوب بیدار می‌کند، کنار پاتختی به عکس سروناز نگاه کردم. او در روز پیروزی نهایی بر جمهوری اسلامی در جلوی بیت خامنه‌ای تیر خورد و کشته شد.

صبح شنبه زود از خواب بیدار شدم ، بچه‌ها رو بیدار می کنم تا همگی صبحانه بخوریم و روز اول هفته رو با شور و انرژی بالا شروع کنیم. به این فکر می کنم آیا این آخرین شنبه‌ای هست که روز اول هفته می‌شناسیمش یا نه.